و ديدم كه اين قصه پايان گرفت

بهار من آمد به ديدار من  و   آخر مرا از زمستان گرفت

كوير تنت را به باران زدند

تن آسمان از عطش جان گرفت 

تو مي رفتي و چشم من چشمه بود  و  چون رودي از عشق جريان گرفت

عجب بارشي بود بر جان من

كه چون رودي از عشق جريان گرفت

هواي تو بود و خيال تو بود    كه    دست مرا در خيابان گرفت

حقيقت همين است اي نازنين

كه چشمت غزل داد و ايمان گرفت

تو و كوچه و آن زمستان سرد   و   من برگ بودم كه باران گرفت .