چه نرم و آرام

آمدی و لانه کردی دوباره در جان

و  از آن خود کردی دلم را

بلورش را بند زدی

و روحم را در آغوش عشق نوازش کردی

چه دل نازک است این روح

آن سویش را میشود دید

و قلبم را نیز که عریان است برای تو

دوستم بدار تا واپسین نفس

ومن نیز

دوستت خواهم داشت تا ابدیت

ای خود خود عشق

فرزانه