پای تلویزیون نشستم دارم رادیو هفت نگاه میکنم . فردا سیزدهمین سالگرد در گذشت علی حاتمی .

به همی مناسبت تصنیف ستاره سحر از استاد رشیدی روی صحنه هایی از فیلم هزار دستان رو دارن

پخش میکنند . یه دفعه یه صحنه هایی از این فیلم با بازی مهری ودادیان در یک خونه قدیمی و  علی

نصیریان نمی دونم چرا انگار من رو میبره به سالهای دور . انگار ذهنم یه فلاش بک میخوره  اون خونه ی

قدیمی چهرهی مهری ودادیان در نظرم انگار مادرجونی میاد و چهره ی علی نصیریان چهره ی آقاجون رو 

برام زنده میکنه .

بدون اینکه بخوام یه دفعه دلم تنگ میشه براشون چه قدر از اون سالها گذشته دیگه داره 18  یا 19  

سال از رفتنشون میگذره یه دفعه عجیب دلتنگشون میشم . در یک لحظه همه ی اون روزها جلوی چشمام

ورق میخوره . کاش میشد تنها یه لحظه برگردیم به اون روزهای .کنار هم بودن .به اون خونه ی قدیمی

که با همه کوچک بودنش برام بزرگ بود و همه ی خاطرات کودکیم  رو رقم  میزد . بدون  اینکه  خودم

بخوام  چشمام پر از اشک میشه . با خودم میگم چند وقته نرفتم و بهشون سر نزدم ؟؟؟؟

یادم نمیاد . هر وقت میرم کنار مزارشون میشینم حال دل خودم  خوب  میشه .   زیر لبم  فاتحه ایی 

میخونم براشون روحشون شاد . ویاد اون روزها به خیر .

میدونم از این نوشته هام معلومه که امشب بی قرارم .