خداوند در سوره توبه آیه 43 می فرماید:

عَفَا اللَّهُ عَنْک لِمَ أَذِنْتَ لَهُمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَک الَّذينَ صَدَقُوا وَ تَعْلَمَ الْکاذِبينَ (43

(اى رسول) خدا تو را ببخشايد چرا پيش از آنکه دروغگويان از راستگويان بر تو معلوم شوند به آنها اجازه دادى؟ (بهتر آن بود که رخصت در ترک جهاد ندهى تا آن را که به راستى ايمان آورده از آن که دروغ مى‏گويد امتحان کنى). (43

شخص کافر با در دست گرفتن این آیه گفته:

(پیامبری که با الله ارتباط دارد چطور بدون اجازه الله کاری میکنند که الله را چنین ناراحت کرده که به او خطاب میکنند که الله تورا ببخشاید؟ درباره معصوم بودن این شخص خودتان قضاوت کنید.)

بنده در پاسخ کافر باید بگویم که:

خداوند در نخستين آيه مورد بحث، پيامبرش را مورد عتاب قرار مى‏دهد و مى‏گويد:" خداوند تو را ببخشد، چرا به آنها اجازه دادى که از شرکت در ميدان جهاد خود دارى کنند"؟! (عَفَا اللَّهُ عَنْک لِمَ أَذِنْتَ لَهُمْ).

" چرا نگذاشتى آنها که راست مى‏گويند از آنها که دروغ مى‏گويند شناخته شوند" و به ماهيت آنها پى برى؟ (حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَک الَّذِينَ صَدَقُوا وَ تَعْلَمَ الْکاذِبِينَ).

عتاب و سرزنش فوق که توأم با اعلام عفو پروردگار است دليل بر آن نیست که اجازه پيامبر (ص) کار خلافى بوده است، بلکه بیانگر" ترک اولى" از طرف پیامبر می باشد. یعنی بهتر بود اجازه نمی داد حال که اجازه داده گناهی مرتکب نشده زیرا خداوند قبل از اجازه دادن پیامبر، امر نکرده بود که ای پیامبر حق نداری به آنها اجازه دهی تا شخصی مثل کافر ادعا کند که این اجازه ای که پیامبر داده یعنی سرپیچی از دستور خداوند، فافهم یا کافر البته جناب کافر در طول تاریخ رفقای جنابعالی در این خصوص همچون شخص شخیص شما چنان تند رفته‏اند، و مثل شما، جسورانه و بى ادبانه نسبت به مقام مقدس پيامبر (ص) گفته‏اند که آيه فوق دليل بر امکان صدور گناه و معصيت از پیامبر می باشد، و لا اقل ادبى را که خداوند بزرگ در اين تعبير نسبت به پيامبرش رعايت کرده که نخست سخن از" عفو" مى‏گويد و بد" مؤاخذه" مى‏کند رعايت نکرده‏اند و به گمراهى عجيبى افتاده‏اند.

انصاف اين است که در اين آيه هيچگونه دليلى بر صدور گناهى از پيامبر (ص) وجود ندارد، حتى در ظاهر آيه، زيرا همه قرائن نشان مى‏دهد چه پيامبر (ص) به آنها اجازه مى‏داد و چه اجازه نمى‏داد اين گروه منافق در ميدان" تبوک" شرکت نمى‏جستند، و به فرض که شرکت مى‏کردند نه تنها گرهى از کار مسلمانان نمى‏گشودند بلکه مشکلى بر مشکلات مى‏افزودند، چنان که در آیه 47 همین سوره مى‏خوانيم:" لَوْ خَرَجُوا فِيکمْ ما زادُوکمْ إِلَّا خَبالًا":" اگر آنها با شما حرکت مى‏کردند جز شر و فساد و سعايت و سخن‏چينى و ايجاد نفاق کار ديگرى انجام نمى‏دادند"! بنا بر اين هيچگونه مصلحتى از مسلمانان با اذن پيامبر (ص) فوت نشد، تنها چيزى که در اين ميان وجود داشت اين بود که اگر پيامبر (ص) به آنها اجازه نمى‏داد مشت آنها زودتر باز مى‏شد و مردم به ماهيتشان زودتر آشنا مى‏شدند ولى اين موضوع چنان نبود که از دست رفتن آن موجب ارتکاب گناهى باشد، بلکه تنها نام ترک اولى بر آن بار می شود به اين معنى که اذن دادن پيامبر (ص) در آن شرائط و در برابر سوگندها و اصرارهاى منافقين هر چند کار بدى نبود اما ترک اذن از آن هم بهتر بود تا اين گروه زودتر شناخته شوند.

گرچه حتی بالاتر از آن می توان گفت که عتاب و خطاب مزبور جنبه کنايى داشته و حتى ترک اولى نيز در کار نبوده، بلکه منظور بيان روح منافقگرى منافقان با يک بيان لطيف و کنايه آميز بوده است.

اين موضوع را با ذکر مثالى مى‏توان روشن ساخت البته برای اهل فهم،

فرض کنيد ستمگرى مى‏خواهد به صورت فرزند شما سيلى بزند، يکى از دوستانتان دست او را مى‏گيرد شما نه تنها از اين کار ناراحت نمى‏شويد بلکه خوشحال نيز خواهيد شد، اما براى اثبات زشتى باطن طرف به صورت عتاب آميز به دوستتان مى‏گوئيد:" چرا نگذاشتى سيلى بزند تا همه مردم اين سنگدل منافق را بشناسند"؟! و هدفتان از اين بيان تنها اثبات سنگدلى و نفاق اوست که در لباس عتاب و سرزنش دوست مدافع ظاهر شده است. افهم یا کافر