به دیوار دود گرفته و سیاه مقابلش زل زده بود . گذشته‎هایش را به یاد می آورد . دوران‏های کودکی و نوجوانی و جوانیش را دوباره مجسم کرد . اتفاقات زندگیش پراکنده و درهم از ذهن آشفته‎اش عبور کرد . لحظاتی را به خاطر می آورد که حتی تصور آن آزارش می داد و سعی می کرد فکرش را از آن‏ها منحرف کند . سیگار دیگری روشن کرد و نزدیک لبانش برد . چند پکی از روی بی میلی زد و خاموشش کرد . دراز کشید ، به سقف خیره شد و دوباره به فکر فرو رفت . دقیقاً نمی دانست دارد درباره‏ی چه چیز فکر می‎کند . .نیم نگاهی به ساعت انداخت . متوجه شد بیش از یک ساعت است که در افکار و خیالات مبهمش سیر می‎کند . هیچ مهم نبود ، چون او دیگر به گذشت زمان اهمیت نمی‏داد . اطرافش را نگاه می‏کرد . اتاق کوچک و خفه اش با دیوارها و سقف نم کشیده و تیره که قصد داشت ادامه عمرش را آنجا تلف کند با آن ظاهر تکراری و محقر و چندش آورش قلبش را می‎فشرد . هوای اتاقش بوی دود سیگار و خستگی می‎داد . او مردی تنها بود .

صاحب واحد 607 مردی بیست و هفت هشت ساله بود . او تنها در آن آپارتمان نقلی زندگی می‎کرد . مجرد بود . حدود چهار سالی آنجا ساکن بود . قدی بلند و هیکل نسبتاً درشتی داشت . چشم و ابروهای مشکی داشت ، موهایش سیاه و نامرتب و پرپشت بود و صورتی ریش آلود داشت که به طوری غیرعادی جلوه می کرد . دائم لباس های سیاه بر تن داشت . کفش های مشکی ، شلوار جین مشکی و پیراهن مشکی . رفتار و حرکاتش عجیب بود . برخلاف همسایه هایش که همیشه او را تحت نظر داشتند ، او هیچ توجهی به آدم های دور و اطرافش نداشت و هیچ برایش اهمیت نداشت که بیرون از خانه اش چه می‎گذرد . او معمولا هر یکی دو روز یکبار برای خرید مقداری خوراک و تحویل متون ترجمه شده‎اش به صاحب کارش از خانه خارج می‎شد . پول اندکی نسیبش می‎شد و همان را برای خوراک و پوشاک و مخارج زندگی نکبت بارش هزینه می‎کرد .

 وقتی از خانه خارج می‎شد پسرهای شانزده هفده ساله به او متلک می‎گفتند و عده ای آهسته به او فحش می‎دادند و تصور می‎کردند که او متوجه نیست ، چون او هرگز به روی خود نمی‎آورد . بچه‎های کوچک که بیرون مشغول بازی و سر و صدا بودند با دیدن او لحظاتی ساکت می‎شدند . دست از بازی می‎کشیدند و بصورتی آزار دهنده به او خیره می‎شدند . کمی که دور میشد به او ناسزا می‎گفتند و چیزهایی درباره‏ی آن مرد به یکدیگر می‎گفتند و بعد از مدتی دوباره سرگرم بازیشان می‎شدند . دخترهای جوان وقتی او را می‎دیدند با بی تفاوتی از کنارش رد می‎شدند و یا آهسته چیزهایی به هم می گفتند . او همیشه فکر می‎کرد که دارند درباره‏ی او باهم پچ پچ حرف می‎زنند و احساس خوبی نسبت به این جریان نداشت . چون فکر می‎کرد آنها هم دارند زیر لب او را تحقیر و ملامت می‎کنند . بعضی ها با یک حالت نیش‎دار و تمسخر‎آمیز به او سلام می‎کردند . او نیز از روی اجبار در جواب سرش را کمی حرکت می داد یا با صدایی گرفته آهسته جواب می داد و سعی می‎کرد سریع از آنجا دور شود . می توانست نفرت و بدجنسی را در چهره‏ی همه کسانی که آن بیرون بودند ببیند . خارج شدن از منزل برایش عذابی غیر قابل تحمل بود و تا می‎توانست از بیرون رفتن امتناع می‎ورزید . گویی ساکنین آن منطقه هم متوجه این موضوع بودند و سعی داشتند بیشتر و بیشتر او را آزار دهند .

معمولاً وقتی کسی از همسایه‎ها در خانه‎اش را می‎زدند ، یا صدای موسیقی‎اش آنقدر بلند بود که متوجه نمی‎شد و یا می‎فهمید و در را باز نمی‎کرد . بعضی وقت ها که کسی سماجت می‎کرد و چندین بار در را می‎کوبید ، به زور و بی‎حوصلگی در را باز می‎کرد و با نگاهی تلخ و زهر آلود می‎فهماند که « سریع کارت را بگو و برو » . حتی عده‎ای می‎ترسیدند با او روبرو شوند . او چهره‏ی سرد و مرموزی داشت که آنها با دیدنش مضطرب و عصبی می‎شدند و در هم می‎ریختند . از این رو کسی تمایل نداشت در خانه‏ی او را بزند و قیافه‏‏ی او را ببیند . ولی این بار اوضاع جور دیگری بود .

نزدیک 10 روز بود که از خانه خارج نشده بود . دیگر صدای موسیقی های آزار دهنده‎اش به گوش نمی‎رسید . بوی تعفن به مشام می‎رسید . دیگر همه‎ی ساکنین ساختمان از این موضوع متلع شدند . در نهایت همسایه‎ها موضوع را با پلیس در میان گذاشتند . بوی تعفن همچنان داشت شدت می‎گرفت . پلیس با همراهی همسایه‎ها قفل در خانه‎اش را شکست و به داخل وارد شدند . جنازه‎‎ی خون‎آلودش را که در گوشه‎ی اتاق خشکیده بود یافتند . تیغ ریش تراشی آغشته به خونی ، نزدیک دست راستش که نیمه باز بود ، افتاده بود . سرش به دیوار تکیه داشت . چشمان و دهانش بسته بودند . طوری که به نظر می‎رسید به خوابی بسیار عمیق فرو رفته است ، درست مانند اینکه بعد از یک روز سخت و طاقت‎فرسا مجال استراحت یافته باشد . هوای اتاقش هنوز بوی دود سیگار و خستگی می داد ، اما او دیگر نبود ...