واژه ی میهن در سال ۱۳۱۳ توسط فرهنگستان ایران بعنوان معادل جایگزین برای واژه ی تازی وطن پیشنهاد شد . این واژه در جای جای اوستا آمده و کلمه ای دارای ریشه و اینجایی است . میهن امروزی شده ی واژه ی اوستایی مئتهن است که یای مجهول بر آن اضفه و ت حذف شده است . این تغییر را در واژه های دیگر نظیر دإن که به دین تفاوت یافته و دإو که به دیو بدل شده نیز می یابیم . در مهر یشت پاره ی ۴۴ می خوانیم « مهر را می ستاییم که میهنش بپهنای زمین در جهان خاکی ساخته شد  بزرگ بی آز درخشان و فراخ بسیار پناه بخش » و در پخش  ۵۰ نیز چنین خوانده می شود « دادار اهورا مزدا از برای مهر میهن ساخت بر زبر البرز »